ผมเฝ้ารอดูการเจริญเติบโตของ Rap Battle มาตั้งแต่เริ่มรู้จักกับเพลงแร๊พ คือมันแทบจะเป็นธรรมเนียมของการที่จะถูกขอให้ประลองกลอนแบทเทิลแทบทุกครั้งเมื่อคุณถูกจับได้ว่าเป็นแร๊พเปอร์จากนักแร๊พอีกคนหนึ่ง เหมือนกับจอมยุทธขอชี้แนะปะกระบวนท่าซัก3-4เพลงยุทธของการท่องยุทธจักรสายนี้ยังไงยังงั้น ยอมรับว่าในตอนแรกผมงงกับแนวคิดของการยืนด่าทอถากถางเย้ยหยันกับคนที่ไม่ได้รู้จักมักจี่แล้วไม่จบลงด้วยการฟาดปากกันตรงนั้น โดยเฉพาะในช่วงวัยรุ่นที่ฟังภาษาอังกฤษแสลงไม่ได้เข้าใจซักเท่าไรตามประสาเด็กบางนา(สมัยนี้กูก็ยังไม่ค่อย)ก็มักจะถูกท้าทายโดยเด็กต่างชาติต่างภาษาอยู่เสมอๆแต่มักจะจบลงด้วยการเจรจากันแบบ "เอ่อ..ยูมึงกะไอกู แร้พคนละภาษ๋ากาน กูม่ายค่อยเข้าจายมึง ยูโน้วว..มึงยิ่งม่ายเข้าจายกู..สาดยูโน้ว" ดันทุรังกันไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาและอาจจบลงด้วยการมีกระทืบกันเสียป่าวๆ เนื่องด้วยสมัยนั้นได้ยินคำว่าฟัคแล้วทึกทักว่ามันด่าแม่เราเท่านั้นเอง
จนหลังจากนั้นก็เริ่มมาจับแก่นแท้ของมันได้ว่านอกจากการยืนด่ากันแบบไร้สาระอย่างที่หลายคนเข้าใจ ใจความจริงๆของมันคือการประลองชิงไหวพริบในระยะประชิดเอาตัวรอดจากสงครามภาษาจากคู่ต่อสู้ทางวาทะกรรมร้อยกรองที่สุดแสนจะยียวนกวนส้นตีนต่อหน้าต่อตาคุณไปให้ได้ คือพูดง่ายๆคำด่าทอหยาบคายมักจะไม่ได้คะแนนได้ใจคนดูหรอกครับ แต่มันคืออาวุธชิ้นดีที่ขุดขึ้นมาด่าคุณฟรีๆเหมือนหมัดแยบรบกวนให้อารมณ์คุณอาจกระเจิงจนร้อยกรองคุณแตกกระจายเป็นร้อยแก้วพันแก้วไม่มีชิ้นดี ยิ่งถ้าคุณจิตไม่แข็งหรือสมองเก็บคำศัพท์มาไม่ดีพอเจอพวกขยันจี้ปมเด่นคุณเข้าอาจจะถึงกะยืนโช้ค(แถวบ้านเรียกสำลัก)ยืนงงในดงแร๊พอยู่ตรงนั้น
เรื่องนี้คุยกันยาวครับ สนุก ไว้มาต่อ..
Search